شیوه سنتور نوازی

سنتور یکی از خوش صدا ترین و قدیمی‌ترین سازهای ایرانی است. ساخت آن را به فیلسوف نظریه پرداز و موسیقیدان بزرگ، ابونصر فارابی نسبت داده‌اند. پس سنتور عمری افزون بر هزار سال دارد. از روزگار ابونصر فارابی و به روایتی دیگر از زمان سلسله ساسانی تا به امروز تقریبا به همان شکل اولیه باقی مانده است. اما نکته مهم، تکنیک و سبک نوازندگی آن است که بی‌شک در گذر زمان یکسان نمی‌ماند. زیرا تجربه آموزشی، فکری، عاطفی و به طور کلی درک و شعور نوازنده با زمان دگرگون می‌شود و این امر به نوبه خود لزوم نو جویی و تحول در روش‌های آموزشی را مطرح کرده و مورد تایید قرار می‌دهد. موسیقی یک جریان دائما نو شونده است که بیکرانگی طبیعت و هستی، محرک اصلی تحول ‌پذیری و تنوع نامحدود آن است. ولی متاسفانه عرف سنتی، موضوع آموزش نوازندگی را تنها در محدوده یک بخش از موسیقی ایرانی یعنی ردیف، محدود و منحصر می‌کند. به نحوی که گویی جز آن وجه دیگری متصور نیست. نکته مهم این که در این الگو، نه تنها درس استاد، بلکه ذوق و پسند و سلیقه و حتی حرکات و عادات فردی او نیز مورد تقلید قرار می‌گیرد. در روش نوین آموزشی، اصل بر تقویت انگیزه‌های نوجویی و پرورش ذوق و سلیقه پویان و ترویج روحیه خلاق است این مهم به ویژه در موسیقی، ده چندان اهمیت دارد. زیرا یکی از خصوصیات برجسته موسیقی امکان خلاقیت نامحدود آن است. بی اعتنا به این اصل مهم نه از لحاظ نظری صحیح است و نه از لحاظ نتیجه مفید. تحمیل شکلی از موسیقی به ویژه برای نسل نوجو و تازه کار، همواره نتایج دلسرد کننده‌ای داشته است.